مقایسه روش های بالینی تشخیص واژینیت با روش های تشخیص آزمایشگاهی

مقدمه: واژینیت به التهاب و عفونت واژن گفته می شود که عمدتا با علایم خارش، سوزش، ترشح غیر معمول و بد بو و ادم و قرمزی، دیسپارونیا و لکوره همراه است. از آنجایی که در بررسی عفونت واژینال، صرف ارزیابی ظاهری ترشحات واژینال و شرح حال بیمار ممکن است منجر به تشخیص و درمان نادرست گردد، در این بررسی به مقایسه میزان همخوانی بین علایم بالینی و شکایت خانم های مبتلا به واژینیت و نتایج آزمایشگاهی پرداخته شده است. روش کار: این مطالعه توصیفی تحلیلی در شهر بندرعباس از آبان ماه سال 81 الی بهمن ماه سال 82 صورت گرفت. پس از محرز شدن ابتلا به واژینیت و سرویسیت و ثبت علایم بالینی و شکایات بیمار، از هر خانم مراجعه کننده یک نمونه از ترشحات دهانه سرویکس و مجرای واژن گرفته شده و مورد بررسی آزمایشگاهی قرار گرفت و ضمنا سایر اطلاعات توسط پرسشنامه تکمیل گردید. جهت بررسی های آماری از روشهای توصیفی آماری و آزمون کای اسکوئر استفاده گردید: p<0.05 معنی دار در نظر گرفته شد. نتایج: در واژینوزباکتریال که 18 درصد عوامل را تشکیل می داد، 7/88 درصد ترشحات به رنگ سفید و بقیه به خاکستری بود و 7/64 درصد قوام یکنواخت و شل و 5/70 درصد بدون بو و ph بین 7-5 بود. در کاندیدا نیز که 18 درصد عوامل را تشکیل می داد، 99 درصد ترشحات به رنگ سفید و 58 درصد قوام تکه تکه و 2/64 درصد بدون بو بود. نتیجه گیری: عدم استفاده از روش های آزمایشگاهی و مطالعات میکروسکوپی شامل تهیه لام مرطوب و لام گرم و سنجش ph ترشحات واژن اغلب منجر به تشخیص نادرست می شود و پیشنهاد می گردد در تعیین اتیولوژی عفونت های واژینال تنها به شکایت بیمار و ارزیابی بالینی ترشحات واژن اکتفا نشود و با استفاده از روشهای آزمایشگاهی دقت تشخیصی واژینیت را به حد مطلوب رسانید.